

Χτες βράδυ, συμπτωματικά, μιλήσαμε με τον μικρό μου γιο, στο FaceBook.
Δεν μιλάμε πολύ συχνά, καθώς σπουδάζει στη Μυτιλήνη Ανθρωπολόγος (~21 ετών).
Με βρήκε πολύ αναστατωμένο από καταστάσεις τόσο προσωπικές, όσο κι επαγγελματικές. Έτσι αφού μιλήσαμε αρκετή ώρα, κάπου σε κάποια στιγμή μου στέλνει ετούτο το LINK, με έντονη παρότρυνση "Άνοιξέ το!!!"
Ακόμα και τώρα, που σας γράφω, έχω παράλληλα τον υπέροχο ήχο να γεμίζει το δωμάτιό μου!
Τύφλα νά'χουν οι ενέσεις μορφίνης, ή ψυχοηρεμιστικών όταν έρχονται τέτοιοι ήχοι να σε χαλαρώσουν... Αλλά κυρίως όταν νοιώθεις τόσο έντονη, δραστική, αποτελεσματική και πάντα παρούσα την Αγάπη των ίδιων σου των παιδιών.


Ήθελα απλώς να μοιραστώ μαζί σας τις στιγμές φοβερής συγκίνησης, που έζησα αυτές τις ώρες...
Εύχομαι κάτι ανάλογο, ακόμα και στον χειρότερο εχθρό μου! Ποιός ξέρει... Ίσως δει τη Ζωή με άλλο μάτι

Ίσως καταφέρει -τελικά- να σφυρίξει χαρούμενα, όπως γράφει κι ο Cordis

